आफ्नै हुलिया ( कविता)

 खगेन्द्र पन्धाक लिम्बू

 आफ्नै हुलिया

( कविता)

प्राकृत फेनोमेननमुनि

सिस्नोको मुन्टो बटार्दै

गाईवस्तुको पुच्छरले हम्किंदै

गाउँ-सहर-देशबाट एकासी गायब

एउटा फट्यांग्राको  यो प्लेकार्ड खोप्दैछु - मान्छेको निधारमा l



'मर्यो- गुरिल्ला भएर

मारियो- बिध्यार्थी नेता बनेर

र कहिल्यै नबाँच्नेगरि मर्यो- स्वावलम्बी किसान बनेर'

सनाखतपत्रमा - समाचार लेखिएको साँझ पनि

अझै, आफ्नै हुलिया लगाएर-

आत्ममृत्युको अविश्वासमा

'काग' को पखेटामा खोजपत्र लेख्दैछु l



मुर्कुट्टाहरुको  मेट्रोपोलिसबाट,

सिस्नोको पातमा प्रेमपत्र कोर्दैछु कि,

मेरो रगत हरियो छ -हरियो रायो जस्तो l



आफैंले खनेका सुरुंग पुर्दै-

आफैंले बालेका बारुद निभाउँदै

आफ्नै घुँडाको हड्डीमा ब्रम्हाण्ड कुँदेर

मान्छेको स्नायुको सग्रहालयमा

टिकटिके किरो- सायद बत्तिको वरिपरी

आफ्नो बाईयोग्राफी लेख्दैछु भित्ताभरि l


घाम सानो छ, पृथ्वी साँघुरो छ

ब्रम्हाण्ड उकुसमुकुस छ र आकास मुट्ठीभर छ

असन्तोकको गाँड निलेर हराएको

भुसुना भुन्भुनिन्छु कि -अब संसारमा अट्दै-अट्दिन


 आफुलाई भेटें- वा भेटियो भने-

त्यहीं सिस्नोको पातलाई जिम्मा बुझाईने छ कि -

त्यो हरियोमा प्राकृत फेनोमेनन हरियो होस् मेरो रगत जस्तो l