गजल

   गजल

नफक्रिदैँ कोपिलामा ओइलाएर झर्नु हुन्न
मनको रहर मनै भित्र गुमस्याएर मर्नु हुन्न

धीरताले सौम्य अनि शान्त बन्छ मान्छे
आत्तिएर बर्खे भेल अन्धाधुन्ध तर्नु हुन्न

अँध्यारोलाई नसरापी एउटा दियो बाल्नु बरु
रिस,राग आवेशको भुमरिमा पर्नु हुन्न

फुल्छ फूल अवश्यनै गोड्मेल राम्रो गर्दा 
कोपिलामैँ सुगन्धको आशा धेरै गर्नु हुन्न .